week ?

edit: ook dit verslag staat er verlaat op, zij het slechts een week.Ik ben inmiddels een week verder.

Omdat ik mijn eerste verhaal zo laat online zet, knal ik nummer twee er meteen maar achter aan. Malawi en Lusangazi beginnen al meer als thuis te voelen. Ik raak bevriend met wat dorpelingen, de kinderen van het gastgezin beginnen bij te vertrouwen en ik, pa en moe begrijpen elkaar steeds beter. Deze week probeerde ik me aan te passen en niet te veel te willen, wat aardig gelukt is. Soms leidt dit tot wat verveling, maar vaak tot een beetje praten, lopen of wat kaarten. De mensen zijn open en veel ook grappig. Het beste aan de cultuur? Eten met je handen! Woensdag gewerkt op de munda’s* van m´n gastgezin. Hard werken, maar niet ingewikkeld. Lekker om te doen dus met mooi weer. Om 1630 naar schoolvoetbal, wat begon om 15 en eindigde om 16. Tijd begint dus ook bij mij minder belangrijk te worden. Ik langs wat andere veldjes gestruund, in de hoop nog te kunnen voetballen. Ik vond drie jongens die nét begonnen. Ik kon aansluiten bij een rondo´tje, waar ik een paar Hollandse panna´s heb uitgedeeld, hehehe. De volgende dag heb ik mijn eerste les gegeven! Wiskunde aan klas 1. Erg leuk, al is het moeilijker dan verwacht. Vooral omdat de leerlingen zelf geen boeken hebben, en je dus alles op het bord moet schrijven. Morgen begin ik Biologie te onderwijzen aan de eindexamenklas (form 4). Na school wat gelopen met drie anderen. Ik heb toen voor het eerst kennis gemaakt met de Afrikaanse zon. Dat ding staat echt recht boven je knar. Na een uur of twee was ik dus lekker roodbruin ( lees: derdegraads verbrand) Sindsdien ga ik door het leven met een pet, zonnebrand en natuurlijk een overdosis deet.. Langs het pad lag een dode slang. Of ik wel eens een slang had gedood, vroeg Moris, docent. Ik: nee. Alle drie, doodserieus: ´oh, but here you will´. Inmiddels zitten er weer plannen in mijn hoofd waar ik heen wil, wat ik wil doen. Of ik daar ooit aan toe kom weet ik niet, want iedereen is veel meer bezig met ´nu´. Zo belandde ik vrijdag op de bank bij de buurman. Wat éven snel gepland stond, duurde uit eindelijk een uur. En het was nog leuk ook! Keer wat aans dan die ´gezellige´ visite in Holland. Zaterdag was ouder-informatie dag. Alle ouders van de School konden rapporten ophalen, en werden op de hoogte gesteld van de laatste ontwikkelingen. Ik werd wederom voorgesteld, wat leidde tot contact na de bijeenkomst. Vriendelijke mensen boden aan mij het midden van het land te laten zien, mocht ik interesse en tijd hebben. Ik wil graag nog wat van Malawi zien, moar I come not now, zei ik. Ze boden aan hun nummer te geven, die ik dankbaar heb genoteerd. Toen, na een lokaal gebrouwen wijntje, werd ik rondgeleid door Lusangazi. Wat ik dacht dat heel Lusangazi was, blijkt slechts het centrum. We liepen midden door de bush, maar dan duikt daar in eens de locale Poelestraat op, met bar en pool! Dit is echter geen plek voor mzungu (buitenlanders) zegt Moris. Ik ben nu iets meer dan een week bij mijn gastgezin en kan zeggen dat ik blij ben dat ik nog meer dan twee maanden blijf. Er is niet veel, maar iedereen is vrolijker dan de mensen in NL. Er wordt veel gelachen, en door de kinderen gedanst. Zo nu en dan show ik m´n moves, wat slechts lachsalvo´s oplevert in plaats van het gehoopte applaus;). Mijn tools zijn erg interessant. Mijn mobiel trekt veel bekijks, maar er wordt ook verbaasd gereageerd op mijn opwindbare zaklamp. Dat had ik niet verwacht. Gister heb ik een wedstrijd gezien van F.C. Lusangazi. Ik hoop dat ik in mijn volgende update verslag kan doen van mijn debuut!

* tuin waar verbouwd wordt en niet aan een rivier ligt
´T kon minder,
Tim